ΘΑ ΠΙΣΤΕΥΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΘΕΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ

ΦΡ. ΝΙΤΣΕ
Ο ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ OFF......

΄        ΠΑΕΙ. ΑΥΤΟ ΕΙΤΑΝ.
ΧΑΘΗΚΕ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΦΙΛΕ
ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΙΤΡΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΒΡΩΜΙΚΑ ΤΖΑΜΙΑ
ΚΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΥΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ.
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΓΕΡΝΩ
ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΙΤΙΟΥΛΑ
ΠΟΥ ΣΟΥΧΑ ΔΕΙΞΕΙ ΣΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΑΜΩΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ.
ΚΙ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ.
(Κατερίνα Γώγου)
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ!

 
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response.
2 Responses
  1. Που πας; Καλο δρομο...αν σε βγαλει παλι κατα δω, θα μας βρεις ελπιζω στο ιδιο εκεινο σοκακι που ταξιδεψαμε παρεα...

  2. gravatar Ανώνυμος

    ..