21-8-2009...

alitaki

Σαν σήμερα, 30 χρόνια πριν, δύο 17χρονα παιδιά σε ένα καθεστώς που τίποτα δεν επιτρεπόταν, φέρανε στον κόσμο ένα κοριτσάκι...

Γι' αυτό και σκέφτομαι τα χρόνια της αθωότητάς μου. Τώρα που γελάω με πολλά σκηνικά που έχω ζήσει αναγκασμένη από τη χούντα του Χότζα. Μεγάλωσα σε μια πόλη δίπλα στη θάλασα. Το σπίτι και το σχολείο μου ήταν δίπλα σε ένα δάσος παρθένο.Η μόνη μου στενοχώρια; Ότι δεν μπορούσα να βρω δικαιολογία αν αργούσα να γυρίσω σπίτι αφού το σχολείο ήταν τόσο κοντά.

Θυμάμαι τους φίλους μου, που σαν κι εμένα, κακοντυμένοι, πολύ αδύνατοι και με μούτρα πάντα βρώμικα...Θυμάμαι τη μάνα μου, που δούλευε σε ένα εργοστάσιο όλη μέρα και την Κυριακή ήταν αναγκασμένη να δουλευει ως εθελόντρια να χτίσει πολυκατοικίες!Θυμάμαι τον πατέρα μου, που η μόνη του χαρά ήταν μπας κι η μανα μου κατάφερνε να του βρει καμιά μπίρα στο μόνο εστιάτοριο που είχαμε. Υπήρχε πολλή φτώχεια μα τότε δεν μπορούσα να το καταλάβω... Ολα μας φαίνονταν φυσιολογικά.Φυσιολογικό το βρίσκαμε να μας ξυπνούν οι σειρήνες στις 2 τη νύχτα και να πηγαίνουμε να κρυφτούμε στα μπούνκερ που είχε φτιάξει το καθεστώς Χότζα για να μας προφυλάξει απ' τους εχθρούς. Να είμαστε έτοιμοι όταν μας επιτεθούν χώρες ιμπεριλιαστικές.Και να γινόταν μια φορά τον χρόνο, χαλάλι. Αυτό γινόταν 2 με 3 φορές τον μήνα!

Θυμάμαι τους δασκάλους μου, που έτρεμα μπροστά τους και τα αυτιά μου ήταν πάντα κοκκινισμένα από τα τραβήγματα.Βλέπετε ήμουν άτακτο παιδί και δεν μου έφτανε το ξύλο στο σχολείο, με περίμενε μετά και από τη μάνα μου που δεν έχανε ευκαιρία.

Τώρα τη δικαιολογώ. Ήταν πολύ νέα, με τέσσερα παιδιά και πολύ φτωχή... Το κεφάλι της πονούσε κάθε μέρα από την αγωνία για το τι θα μας τάιζε. Θυμάμαι που είχα μια φίλη από 5 χρονών και την έπαιρνα μαζί μου να πάμε στα Τίρανα, για να γίνουμε ηθοποιοί. Στο τέλος μας μάζευαν οι μπάτσοι κι έτρωγα της χρονιάς μου από τη μάνα μου. Όμως δεν με ένοιαζε, έφευγα συνέχεια... Ήθελα κάτι καλύτερο, είχα όνειρα, χανόμουν στα βιβλία και ζούσα μέσα τους, σε έναν κόσμο όπως τον ήθελα εγώ...Έβλεπα τη θάλασσα κι αναρωτιόμουν: Πίσω απ' αυτήν τι να υπάρχει αράγε;

Θυμάμαι μια φίλη μου, που στο σχολείο έκανε λάθος στη Γεωγραφία στα σύνορα και από την άλλη μέρα δεν ξαναήρθε στο σχολείο. Κι αυτήν και την οικογενειά της τους έστειλαν σε ένα χωριο, χαμένο, που το χρησιμοποιουσαν για φυλακή. Μας μάθανε να μη μιλάμε για τίποτα γιατί μέχρι μέχρι και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Αν έλεγες το παραμικρό χανόσουν από προσώπου γης. Κάποιος είπε μια μέρα σε έναν φούρνο: Δεν έχει ψωμί σήμερα;Και η πωλήτρια του είπε:Δες τα ράφια, είναι γεμάτα.Και τα ράφια ήταν άδεια.Ήταν μεγάλο έγκλημα να πεις πως δεν υπήρχε ψωμί...
Το 1990-91 άνοιξαν τα σύνορα και τελειωσε αυτός ο εφιάλτης .Ομως μας περίμεναν άλλοι εφιάλτες. Είχαν αλλάξει όλα και είχαμε υποστεί πραγματικό σοκ .
Βγήκαμε στον κόσμο σαν τα σκυλιά, τα αγριεμένα, και κάναμε πολλά από αμάθεια. Πέσαμε στο φαγητό, στα ρούχα, στα καλύτερα σπίτια, και χάσαμε το μέτρο....

 

1. AATON

   24/8/09

   Υπέροχο το κείμενό σου, χαίρομαι που βρεθήκαμε.

2. suncitizen

   25/8/09

   Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
   Σκέψου, όμως, ότι έχεις εμπειρίες που οι περισσότεροι στον καπιταλισμό δεν είχαν ποτε.
   Είσαι πιο ανθεκτικός.
   ΤΟ θέμα είναι να γίνεσαι σοφότερος και να κάνεις πιο ποιοτική τη ζωή σου όσο περνούν τα χρόνια.
   Τώρα βλέπω ότι από αυτές τις συνθήκες το Χότζα, έφτασες να είσαι blogger. Άρα μια χαρά τα πας. :)

3. AATON

   26/8/09

   suncitizen, bloggers είμαστε κι εμείς, ποιόν είχαμε για Χότζα;

4. Ελενα καπακιώτου

   6/9/09

   τι να σου πω???
   διαβαζα και ηθελα και συνεχεια...
   τοσο ομορφο κειμενο τοσο ζωντανο....
   γραψε και αλλα με αυτα τα θεματα...
   στις θυμησης της παιδικης σου ηληκιας,
   ειναι οτι πιο ωραιο για μενα
   να διαβασω να μαθαίνω!!!
   
   καλο βραδυ

5. alitaki

   7/9/09

   eyxaristw

6. Ανώνυμος

   9/9/09

   Πολύ καλό κείμενο, έχεις μια ικανότητα να αποτυπώνεις τις σκέψεις σου στο blog. Keep walking

Δημοσίευση σχολίου